Od czego by tu zacząć?
Jestem Manka Braun, jak świadczy mój podpis pod każdym postem. Oczywiście nie są to moje prawdziwe dane, to jedynie pseudonim artystyczny. Mam nadzieje, że kiedyś przedstawię się Wam z mojego prawdziwego imienia i nazwiska lub wyjdzie tak, że sami do tego dojdziecie. Znajdą się pewnie też tacy, którzy od razu będą wiedzieć o mojej tożsamości.
Jestem jeszcze bardzo młoda, choć niektórzy w ogóle tak nie twierdzą, ale ważne jest to, że ja się tak czuje, że wciąż promienieje, pomimo przybywających mi lat.
Przez długi czas nie potrafiłam odkryć swojego talentu. Próbowałam już chyba wszystkiego i wiele razy kończyło się na rozczarowaniu lub znudzeniu.
Moja przygoda z pisaniem zaczęła się bardzo nietypowo. Straciłam przyjaciela, choć może ten chłopak nie był przyjacielem tylko go udawał. Piszę i mówię ”ten” gdyż szczerze to chyba nie chce go znać, on potrafił mnie tylko wykorzystać do swoich głupich i banalnych celów, a ja głupia przez ponad dwa bardzo długie lata wierzyłam w każde, nawet to najmniejsze, słowo, które od zawsze było kłamstwem. Teraz, ten którego imienia nie wymówię, stał się alkoholikiem, palaczem i szczerze nie wiem jeszcze kim tak naprawdę. Ledwie dostał się do najgorszej szkoły w mieście, a jest młodszy ode mnie. Mam wielką nadzieje, że kiedyś zobaczy tego bloga i może choć w niewielkim stopniu zrozumie jak zrujnował sobie życie dla popisu i do tego dowie się, że jestem mu wdzięczna, bo to dzięki tej ranie, którą mi zadał znalazłam swoje powołanie.
Ale chyba więcej linijek nigdy mu już nie poświecę, bo sam nawet próbował to wszystko zniszczyć. Jednak ja się nie dałam, a moja wyobraźnia zaczęła się rozwijać i pojawiały się coraz lepsze sny. To właśnie z nich czerpie pomysły, inspiracje.
Wciągu tych paru lat na moim koncie pojawiło się kilka wspaniałych opowiadać, książka, którą to bardzo chcę wydać i mam już w myślach kolejne części. W roku szkolnym jest trudno usiąść nad kartką papieru i spędzać nad nią wiele godzin, aby powstało coś pięknego, jednak ja jestem silna i się nie poddaje, nawet zdarza się, że na bardzo ważnych lekcjach chowam się w kąt za znajomymi i pisze ile tylko mogę i przepraszam „drogi nauczycielu”, ale ja mam świetny pomysł i muszę go napisać.
Gdy patrzyłam na inne blogi postanowiłam, że zamiast przerywać to co kocham i czekać aż zdarzy się jakiś cud i będę miała więcej czasu wolnego, napiszę to opowiadanie na które zawsze znajdę czas, nawet gdybym miała siedzieć po nocach.
Mój charakterek?
Czasami nieśmiała, ale to rzadkość. Wesoła, przyjacielska, miła, czasami wredna i zbyt szczera. Zawsze daje, w małych sprawach, drugie szanse, jednak gdy sytuacja się nie poprawia, potrafię nie wytrzymać i powiedzieć najszczerszą prawdę, która boli.
No i jestem jak najbardziej prawdziwa, nie lubię kłamać, pomocna, więc jeśli coś Was dręczy bez wahania możecie do mnie pisać.
Moją pasją jest fotografowanie, pisanie i zwierzęta. Zostało mi już tylko 8 miesięcy szkoły, a potem studia, no i oczywiście matura, której się piekielnie boje. Jestem teraz w liceum w klasie medycznej, gdyż pragnę w przyszłości zostać weterynarzem i zmienić coś w polityce Polski na temat tych bezbronnych, małych stworzonek, naszych przyjaciół.
Dlatego bądźcie ze mną, wspierajcie, albo krytykujcie. Jestem człowiekiem i jeszcze wiele mogę zmienić, ale nie uda mi się to w pojedynkę, ja potrzebuje WAS KOCHANII!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz